"Angelus" to nowy film Lecha Majewskiego, twórcy m.in. "Wojaczka" i "Basquiata".
Punktem wyjścia dla fikcyjnej filmowej historii jest historia prawdziwa: dzieje zdumiewającego i niezwykłego, w skali światowej, fenomenu, jakim była janowska gmina okultystyczna, działająca na Śląsku w latach 30. i w dwóch pierwszych dekadach powojennych.
Fenomen ten - świadomie w PRL fałszowany - zaistniał w powszechnej świadomości jedynie dzięki jednemu swemu aspektowi: dzięki malarstwu członków gminy, które w kilku przypadkach (Teofil Ociepka, Erwin Sówka) osiągnęło - w kategorii malarstwa naiwnego - światowy sukces. Twórczość owa przesłoniła to, co było jej przyczyną i źródłem: hermetyczne nauki i praktyki alchemiczne oraz teozofię janowskich okultystów.
Historia, którą opowiada film wydaje się tak fantastyczna i nieprawdopodobna, że niezbędne jest tu przypomnienie faktów, które ją zainspirowały.
Poetyka "Angelusa" to "realizm magiczny", którego podstawową zasadą jest stopienie w organiczną całość dwóch rzeczywistości: realnej (konkretnej i historycznej: Śląsk roku 1953, codzienne życie górników) i poetyckiej (fantastycznej, magicznej, wizyjnej).
Wewnątrz tej poetyki w "Angelusie" mieści się całe bogactwo tonacji emocjonalnych i stylistycznych - od realizmu po magiczny surrealizm; od komizmu po tragizm i patos; od sensacyjnych wątków po sceny symboliczne.
Przesłanie i sens filmu są oczywiste: to obrona poetyckiej, metafizycznej wrażliwości i wyobraźni, postawy poszukiwania Tajemnicy i Sensu; a historycznie: to realna obrona człowieka przed niszczącym jego duchowość - materializmem, technicyzmem, totalitaryzmem. Historia bohaterów "Angelusa" - zwraca uwagę na inną głębszą rzeczywistość, wyzwala myśl i wyobraźnię widza z kolein i rutyny codzienności.